Onderzoek naar anonieme brieven
Onlangs werd het NFO –waar Justio onderdeel van uit maakt- benaderd door een man met het verzoek een forensisch onderzoek te verrichten. De man ontving sinds enige tijd vrijwel iedere week brieven per post waarin hij ernstig werd belasterd. De teksten varieerden van scheldwoorden tot beschuldigingen waarin hij zich niet herkende.
Samen met de man werd bekeken welke onderzoekstechnieken zouden kunnen worden toegepast, om de verzender te identificeren. In principe zou een handschriftonderzoek tot de mogelijkheden behoren omdat het ging om handgeschreven brieven. Helaas bleek al snel dat dit in deze zaak niet mogelijk was omdat het handschrift dusdanig verdraaid was dat een schriftvergelijkend onderzoek niets waardevols zou opleveren.
Een andere optie was om de sluitzijden van de enveloppen, waarin de lasterlijke brieven waren verstuurd, te bemonsteren op de aanwezigheid van DNA. Eventueel zou ook de plakzijde van de postzegel kunnen worden onderzocht op de aanwezigheid van DNA.
Omdat de enveloppen geen zelfklevende plakstrip bevatten bestond de mogelijkheid dat de sluitrand door de verzender was dichtgelikt. Om te verifiëren of er mogelijk speeksel aanwezig was op de plakrand van een envelop, is een bemonstering hiervan veiliggesteld en onderzocht met behulp van de RSID-test. De RSID-test reageerde positief op de aanwezigheid van speeksel.
Gelet op dit positieve resultaat werd dan ook gekozen voor een DNA-onderzoek, nu het op grond van de uitkomsten van de RSID-test zeer aannemelijk is te achten dat de sluitrand was dichtgelikt. Het DNA-onderzoek aan de sluitrand leverde een DNA-profiel op dat bleek toe te behoren aan een vrouw.
Aan de hand van deze bevinding kon de man gerichter nagaan wie eventueel verantwoordelijk was voor de ongewenste post. Zijn vermoeden was, mede gelet op een aantal tactische feiten en omstandigheden, dat het wel eens om zijn bloedeigen zus kon gaan. Met het oog op de door de man aangedragen tactische feiten en omstandigheden waren de rechercheurs eveneens van mening dat het in deze wel eens om zijn zus kon gaan. Hoewel het enigszins theatraal klinkt is ‘bloedeigen’ in deze casus van belang geweest.
In overleg met de opdrachtgever werd namelijk van hem DNA afgenomen, dat vervolgens werd vergeleken met het eerder aangetroffen profiel vanaf de sluitrand van de envelop. Hieruit bleek dat er een directe biologische verwantschap was tussen de beide personen. Aangezien de man maar één zus had werd besloten om de zus te confronteren met de onderzoeksbevindingen.
Het interview werd geleid door de tactisch rechercheurs. Zoals verwacht ontkende de vrouw aanvankelijk in alle toonaarden en draaide ze er bij vragen maar wat om heen.
Omdat het er niet op leek dat de vrouw iets zou toegeven besloten we de troef die we achter de hand hadden uit te spelen. We stelden voor om haar DNA te vergelijken met dat van de enveloppen zodat zij haar onschuld aan kon tonen. Uiteraard weigerde ze medewerking, zich niet bewust van het feit dat een DNA onderzoek, met behulp van het DNA van haar broer, ons al naar haar had geleid.
Wat de vrouw uiteindelijk over de streep trok was dat wij haar voorhielden dat in een eventuele civiele procedure de kans aanwezig zou zijn dat zij alsnog haar medewerking aan een DNA onderzoek zou moeten verlenen, gezien het gerechtvaardigd belang van haar broer. Haar werd uitgelegd dat een DNA onderzoek in deze geen long shot meer zou zijn, oftewel een lukraak onderzoek naar een willekeurige vrouw. Immers, het bewijs van biologisch verwantschap tussen afzender en ontvanger van de lasterlijke brieven was reeds verkregen.
Het besef dat er mogelijk een civiele, maar eveneens een strafrechtelijke, procedure door haar broer kon worden gestart, deed de vrouw besluiten toe te geven dat zij inderdaad verantwoordelijk was voor het versturen van alle brieven.
